Προσκοπικές Κατασκηνώσεις: ένα πολύτιμο μάθημα Ηγεσίας

Έχω πολλές φορές πει και γράψει ότι οι Πρόσκοποι παράγουν ηγέτες. Το πολυτιμότερο δε μάθημα ηγεσίας που προσφέρουν στα μέλη τους δεν είναι άλλο απο τις ετήσιες καλοκαιρινές κατασκηνώσεις. Εκεί δίνεται μια ξεχωριστή ευκαιρία σε παιδιά και νέους, να ασκήσουν ηγεσία μέσα σε μικρές ομάδες, να αυτονομηθούν, να διαχειριστούν σύνθετα προβληματα και καταστάσεις και να αναπτύξουν κριτική σκέψη.

Οι μέρες που διανύουμε είναι αυτές που όλα τα προσκοπικά τμήματα είναι ήδη στις κατασκηνώσεις τους ή προετοιμάζονται εντατικά για να πάνε σε αυτές. Εγώ δεν είχα τη τύχη να ζήσω μια προσκοπική κατασκήνωση ως Λυκόπουλο ή Πρόσκοπος. Κατασκήνωσα όμως οκτώ φορές ως Ενήλικο Στέλεχος ή Ανιχνευτής που βοηθούσε τα ενήλικα στελέχη. Έζησα την εμπειρία οκτώ κατασκηνώσεων που στα δικά μου μάτια ισοδυναμούν με οκτώ bootcamps Ηγεσίας. Οκτώ κατασκηνώσεις που βοήθησαν εμένα και τους φίλους μου (φίλους ζωής για να ακριβολογώ) να ωριμάσουμε, να αναλάβουμε ευθύνες, να μάθουμε να θέτουμε φιλόδοξους στόχους και να αναλαμβάνουμε δράση για να τους πετύχουμε. Για να τους κάνουμε πραγματικότητα.

Μάθαμε να σχεδιάζουμε και να προετοιμαζόμαστε. Δεν είναι απλή δουλειά να παίρνεις μικρά παιδιά σε μια κατασκήνωση. Δεν είναι ούτε απλό ούτε εύκολο. Είναι ένα έργο που απαιτεί μήνες συναντήσεων και συζητήσεων, δεκάδες ώρες προγραμματισμού, διαχείρισης και πρόληψης μικρών και μεγάλων θεμάτων που μπορεί να ανακύψουν. Μάθαμε να σχεδιάζουμε δραστηριότητες ελκυστικές, ωφέλιμες, ταιριαστές στα χαρακτηριστικά κι ανάγκες της ηλικίας των συγκεκριμένων παιδιών κι εφαρμόσιμες στο χώρο της κατασκήνωσης.

Μάθαμε να  σιτίζουμε δεκάδες παιδιά και νέους σωστά και υγιεινά. Μάθαμε όμως και να το κάνουμε αυτό με τον προυπολογισμό που είχαμε και όπως είναι φυσικό είχε συνήθως περιορισμούς. Έπρεπε λοιπόν να είμαστε προσεκτικοί διαχειριστές και κάποιες φορές σκληροί διαπραγματευτές. Ακόμη κι εγώ που δεν είμαι και τόσο προσεκτικός με τα δικά μου χρήματα, εκεί ήμουν κέρβερος. Ο λόγος απλός. Γιατί οι Αρχηγοί μας, μας έμαθαν να σεβόμαστε την περιουσία του αγαπημένου μας μη κερδοσκοπικού οργανισμού.   

Μάθαμε να επικοινωνούμε αποτελεσματικά με δημοτικές και δημόσιες υπηρεσίες. Έπρεπε να απευθυνθούμε στον Δήμο μας για να εξασφαλίσουμε τη δωρεάν μεταφορά των υλικών μας στην κατασκήνωση αλλά και να κάνουμε επαφή με λογής λογής άλλες τοπικές αρχές και υπηρεσίες, για να συγκεντρώσουμε τα απαραίτητα δικαιολογητικά και άδειες που χρειαζόμασταν για να κατασκηνώσουμε.

Μάθαμε να πολεμάμε με την έλλειψη ύπνου που ήταν συνέπεια της άοκνης (κυριολεκτικά) προσπάθειάς μας, να εξασφαλίσουμε την ασφάλεια (κι αίσθηση ασφάλειας) των παιδιών. Υπήρχαν βραδιές που τελειώναμε το βραδυνό συμβούλια τα μεσάνυχτα, φυλούσαμε σκοπιά 02:00-04:00 και ξυπνούσαμε στις 07:00 για να ξεκινήσουμε τις πρωινές μας δραστηριότητες. Κανένα παράπονο ποτέ, πάντα γεμάτοι από κέφι κι ενέργεια, ήμασταν εκεί για να απασχολήσουμε τα παιδιά για να μεταφέρουμε νέα γνώση στα παιδιά. Υπήρχε σκοπός.

Μάθαμε να διαχειριζόμαστε και τη σχέση με τους γονείς των παιδιών. Όχι εύκολη υπόθεση πάντα, αν σκεφθεί κανείς ότι σου εμπιστευόντουσαν ότι πολυτιμότερο είχαν. Είχαμε μεν μαζί τους σχέση εμπιστοσύνης, αλλά ήταν και μια σχέση σε συνεχή δοκιμασία. Παράλληλα, οφείλαμε να επικοινωνούμε μαζί τους ως ενήλικας με ενήλικα. Γιατί εκτός της εμπιστοσύνης τους, έπρεπε να έχουμε και τον σεβασμό τους για να διατηρούμε τον απαραίτητο έλεγχο. Θυμάμαι πάντα εκείνη τη δύσκολη μέρα του επισκεπτηρίου, συνήθως την τελευταία Κυριακή της κατασκήνωσης. Απαιτούσε μεγάλη προσπάθεια κι έξυπνους χειρισμούς ώστε να μη δούμε την κατασκήνωση να διαλύεται και τα παιδιά των οποίων οι γονείς δεν είχαν έρθει, να αισθάνονται απογοήτευση κι εγκατάλειψη.

Μάθαμε να διαχειριζόμαστε και να επιλύουμε προβλήματα. Απλά προβληματα, όπως μια μικρή πλημμύρα μετά από μια δυνατή νυχτερινή βροχή ή και πολύ μεγαλύτερα, που 35 χρόνια μετά δυσκολεύομαι να ξεχάσω. Πως να ξεχάσω εκείνους τους δύο Αστυνομικούς πού ήρθαν στην κατασκήνωσή μας ένα βράδυ για να μας πούν ότι οι δύο γονείς ενός παιδιού μας, ενός ενδεκάχρονου Προσκόπου, είχαν μόλις σκοτωθεί σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Έπρεπε να μιλήσουμε στο παιδί, να το συνοδεύσουμε στην Αθήνα και να παραστούμε στην κηδεία των γονιών του. Καθόλου απλά πράγματα. Ήμασταν άλλωστε μόνον 19 χρονών.

Μπορώ να γράφω για ώρες. Κι όσο γράφω τόσο μου έρχονται στο μυαλό, εικόνες, εμπειρίες, συμβάντα που μας έκαναν πιο δυνατούς, πιο ώριμους, που βοήθησαν εμένα και τους αγαπημένους μου φίλους να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Έλεγα νωρίτερα ότι οι προσκοπικές κατασκηνώσεις είναι πολυτιμο μάθημα ηγεσίας. Ότι παράγουν ηγέτες. Όχι μόνο. Μας κάνουν καλύτερους. Κάνουν καλύτερους ανθρώπους.

Για να δείτε το πρωτότυπο άρθρο πατήστε εδώ.