«Δαμάζοντας» τα κύματα με τους Ναυτοπροσκόπους στην Πάρο

Στην Πάρο βρέθηκαν οι Έλληνες Πρόσκοποι το περασμένο Σαββατοκύριακο όπου για δεύτερη συνεχόμενη φορά συμμετείχαν στη θαλασσινή γιορτή, «Τα Καπετανέικα του Κώστα Γουζέλη», η οποία αποκτά χαρακτήρα θεσμού.

Οι Έλληνες Πρόσκοποι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα των διοργανωτών και συμμετείχαν με δύο ναυτοπροσκοπικές λέμβους, τη «Sirene III» του 1ου Συστήματος Ναυτοπροσκόπων Κηφισιάς, δεκάκωπη φαλαινίδα με ιστιοφορία λατίνι και την εξάκωπη σακολέβη «Απηλιώτης» του 2ου Συστήματος Ναυτοπροσκόπων Χολαργού.

Το πρωί του Σαββάτου όλα τα σκάφη ξεκίνησαν μια άτυπη παρέλαση από το λιμάνι της Νάουσας και κατευθύνθηκαν Βόρεια προς την είσοδο του Όρμου της Νάουσας, όπου για αρκετή ώρα πραγματοποίησαν χειρισμούς εν όψει εκκίνησης του αγώνα επίδειξης που ακολούθησε. Λατίνια, σακολέβες, μπούμες, ψάθες... κάθε λογής παραδοσιακοί τύποι ιστιοφορίας, σε ένα χορευτικό να τρίβεις τα μάτια σου.

Η εκκίνηση δόθηκε κατά το μεσημέρι και ο στόλος ταξίδεψε δευτερόπριμα με νοτιοανατολική πορεία μέχρι την πρώτη σημαδούρα. Το δεύτερο μπράτσο, επίσης δευτερόπριμα, μας έφερε Δυτικά στον Κόλπο της Νάουσας και αφού καβατζάραμε τη δεύτερη σημαδούρα κατευθυνθήκαμε προς τον τερματισμό μπροστά από το λιμάνι της Νάουσας.

Αξέχαστη στιγμή ο τερματισμός, τα Ναυτοπροσκοπικά σκάφη πλάι στην τιμώμενη του αγώνα, την «Αθηνά» και τον παλιό μας γνώριμο, «Αη Γιώργη» από τις Σπέτσες. Αμέσως μετά τον τερματισμό, ορτσάραμε με κατεύθυνση τις Κολυμπήθρες, όπου τα πληρώματά μας εκτέλεσαν αγκυροβολίες με πανιά (καμία ευκαιρία για εκπαίδευση δεν πάει χαμένη) και βέβαια μπάνιο στα καταπράσινα νερά, όπου τα σκάφη μας έμοιαζαν να αιωρούνται.

Το βράδυ που ακολούθησε, πραγματοποιήθηκαν απονομές αναμνηστικών για τη συμμετοχή στον αγώνα, πίσω στη Νάουσα. Ένα πράγμα έμενε. Να γιορτάσουμε. Οι άνθρωποι των Καπετανέικων, ξέρουν να στήνουν γιορτές. Μπροστά στις πλώρες των σκαφών μας, ένα σωστό παραδοσιακό γλέντι, με φρέσκα ψάρια και νησιώτικες παλικαρίσιες μουσικές.

Η τελευταία ημέρα ξεκίνησε με φρεσκαρισμένο τον Βοριά και ταξίδεμα από το λιμάνι της Νάουσας, προς το καρνάγιο του Π. Αλιπράντη, κάτω από το Μοναστήρι Αγίου Ιωάννη Δέτη, όπου σήμερα φιλοξενείται μια πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση για τον ευρέως άγνωστο ρόλο της Πάρου κατά τη διάρκεια των Ορλωφικών και του Ρωσσο-Τουρκικού πολέμου.

Στο καρνάγιο οι Ναυτοπρόσκοποι ανελκύσαμε και ξε-αρματώσαμε τα σκάφη μας, εν αναμονή της δεύτερης πράξης της γιορτής. Ανάμεσα σε πλώρες, προπέλες, δίπλα στον σκελετό του καϊκιού που χτίζει ο Κος Αλιπραντής επιτέλους για τον εαυτό του και πάντοτε με φόντο το Αιγαίο, ντόπιοι και διοργανωτές ενώθηκαν πάλι με τα πληρώματα των σκαφών και στήθηκε ένα «γλέντι όπως παλιά», το οποίο δυστυχώς έπρεπε να εγκαταλείψουμε σχετικά νωρίς.

Με βαριά καρδιά χαιρετήσαμε τον Κουρτέλλη και τη Δάφνη, που κίνησαν βουνά για να είμαστε εκεί, τον Λευτέρη Πόλο του Ναυτικού Ομίλου Πάρου που μας μετέφερε τα σκάφη, τον Καπτα’Πάνο και τον Απόστολο της Χρυσοπηγής, «το φίλο μας τον Ρϊζο» και φίλους νέους, αμέτρητους. Με βαριά καρδιά, αλλά με την ίδια υπόσχεση «Καλή Αντάμωση».

Ξέρετε... στους Προσκόπους, τα παιδιά μας μεγαλώνουν μαθαίνοντας να είναι πάντοτε χρήσιμοι και διαθέσιμοι στην κοινωνία. Η προσφορά είναι η κανονικότητά τους και την επιλέγουν ως τρόπο ζωής, όχι στοχεύοντας σε κάποια ανταμοιβή ή επιβράβευση. Όμως, η πρόσκληση που λαμβάνουμε για να συμμετάσχουμε στα «Καπετανέικα», καθώς και όσα ζούμε εκεί, είναι μια τεράστια ανταμοιβή. Προκαλεί μοναδική ικανοποίηση και ολοκλήρωση, να βλέπουμε πως υπάρχουν τόσοι άλλοι άνθρωποι γύρω μας, που δεν επιλέγουν τον εύκολο δρόμο, που παθιάζονται και ενεργούν για έναν καλύτερο και ομορφότερο κόσμο, που διατηρούν αναλλοίωτο το πείσμα να κρατήσουν ζωντανές τις παραδόσεις του τόπου μας, που μοχθούν για να έχουν τα σκάφη τους πανέμορφα και αξιόπλοα.

Στη Νάουσα για άλλη μια φορά, σε αιγαιοπελαγίτικους χορούς, τα χέρια μας έσφιξαν χέρια κακοτράχαλα, θαλασσινά. Και οι άνθρωποι της θάλασσας, επαγγελματίες ή μη, μας δέχτηκαν σα να’ μαστε οικογένειά τους. Στη Νάουσα, για άλλη μια φορά, νοιώσαμε κομμάτι ενός πράγματος μεγαλύτερου. Κομμάτι μιας μεγάλης οικογένειας. Στους Προσκόπους μπορεί να μη ζητούμε ανταμοιβή, αλλά όταν τη λαμβάνουμε, η αξία της, είναι ανυπολόγιστη.

Τέλος, στα «Καπετανέικα του Κώστα Γουζέλη» στη Νάουσα της Πάρου, παίρνουμε και ένα πολύ σημαντικό μάθημα. Στα «Καπετανέικα» χαζεύεις ανθρώπους ζηλευτούς, για την κορμοστασιά, την καθαρότητά τους, το καθαρό τους βλέμμα, τη ναυτοσύνη και το πάθος τους. Τους βλέπεις να γιορτάζουν τη ζωή του Κώστα Γουζέλη και όχι να θρηνούν που δεν είναι εδώ. Στα «Καπετανέικα», μαθαίνεις, ότι πρέπει να ζήσεις μια ζωή, που οι άνθρωποι θα γιορτάζουν που την έζησες.

Συμφωνήσαμε να μην ξανα-ευχαριστήσουμε για την εμπειρία και την πρόσκληση, οπότε κλείνουμε με την υπόσχεση «Καλή Αντάμωση».

Τι είναι τα Καπετανέικα
Η έμπνευση για τα «Καπετανέικα» γεννήθηκε στη σκιά του θανάτου του Κώστα Γουζέλη το 2017. Ο Κώστας Γουζέλης υπήρξε φημισμένος αρχιτέκτονας αλλά και γλύπτης, ποιητής, κινηματογραφιστής... δημιουργός. Ο Γουζέλης έχει μείνει γνωστός και για το πάθος του για τη θάλασσα, την Ελληνική ναυτική τέχνη και ειδικότερα για τα ξύλινα σκάφη. Ένα πάθος που καταγράφεται στην σειρά ντοκιμαντέρ «Αιγαίο νυν και Αεί» καθώς και για την ταινία «Αθηνά εκ του μηδενός», που παρακολουθεί τη ναυπήγηση του σκάφους του, «Αθηνά».
Ο Γουζέλης, έδωσε τη δική του μάχη απέναντι στην διάλυση των ξύλινων σκαφών στην Ελλάδα. Οι ψαράδες, επιδοτούνται για να καταστρέφουν τα σκάφη τους, με στόχο να καταπολεμηθεί η υπεραλίευση. Το μέτρο είναι αμφιλεγόμενο, αφού θεωρείται πως καταφέρνει ανεπανόρθωτα πλήγματα στη ναυτική παράδοση της χώρας, τη στιγμή που τα σκάφη καθ’αυτά, μπορούν να χρησιμοποιηθούν μεταξύ άλλων για τον τουρισμό, την αναψυχή ή την εκπαίδευση. Το θέμα απασχόλησε τα εικαστικά δρώμενα της πρώτης ημέρας των «Καπετανέικων», την Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2018.