Τετάρτη, 18 Ιουνίου 1919. Αϊδίνι, Μικρά Ασία.
Ενάμιση μήνα μετά την προέλαση του Ελληνικού Στρατού στη γη της Ιωνίας, οι κίνδυνοι του πολέμου για τον ελληνικό πληθυσμό δεν έχουν εκλείψει καθώς οι Τσέτες ανασυντάσσονται και με κάθε ευκαιρία επιτίθενται άγρια στα χωριά και τις πόλεις της ελεγχόμενης από τον Ελληνικό Στρατό ζώνης.
Στο Αϊδίνι έχουν προηγηθεί τρεις ημέρες σκληρών μαχών, ανάμεσα στη μικρή ελληνική φρουρά της πόλης και τους πολυάριθμους επιτιθέμενους Τσέτες. Αυτές τις τρεις ημέρες, οι Πρόσκοποι των τριών Προσκοπικών Ομάδων της πόλης, υπό την καθοδήγηση του Τοπικού Εφόρου Νικόλαου Αυγερίδη, προστρέχουν σε βοήθεια των αμυνόμενων στρατιωτών και του άμαχου πληθυσμού, προσπαθώντας να ανακουφίσουν τους κατοίκους από τα δεινά του πολέμου. Πολλοί από αυτούς περήφανα και ηρωικά χάνουν τη ζωή τους στο πεδίο της μάχης, αθώα θύματα του μένους των Τσετών...
Μόλις την προηγούμενη ημέρα, στις 17 Ιουνίου, η μικρή ελληνική φρουρά έχει εγκαταλείψει την πόλη, αδυνατώντας πλέον να αποκρούσει τις επιθέσεις των Τσετών, η οποία μένει ανυπεράσπιστη και οι Έλληνες κάτοικοί της αβοήθητοι. Αυτό που επεφύλασσε η μοίρα τις ημέρες που ακολούθησαν για τους Έλληνες που δεν πρόλαβαν να διαφύγουν δεν μπορεί να το συλλάβει ανθρώπινος νους... Από τους 8.000 Έλληνες κατοίκους της πόλης περισσότεροι από τους μισούς βρήκαν τραγικό θάνατο αφού πρώτα υπέστησαν φρικτά βασανιστήρια και στην Ιστορία προστέθηκε το μελανό κεφάλαιο της "Σφαγής του Αϊδινίου"...
Το ίδιο βράδυ της φυγής των Ελλήνων στρατιωτών, 31 Πρόσκοποι, μεταξύ των οποίων ο Τοπικός Έφορος Νικόλαος Αυγερίδης, συλλαμβάνονται από τους Τσέτες και φυλακίζονται. Το επόμενο πρωί, 18 Ιουνίου, οδηγούνται από τους Τσέτες στις όχθες του Εύδονα ποταμού, που έμελλε να γίνει ο τόπος του μαρτυρίου τους. Από τους Προσκόπους ζητείται να απαρνηθούν την πίστη και τις αρχές τους, προκειμένου να τους χαριστεί η ζωή. Με πρώτο τον Αρχηγό τους, Νικόλαο Αυγερίδη, χωρίς ίχνος δειλίας όλοι αρνούνται, τηρώντας την Υπόσχεση που έχουν δώσει, μένοντας μέχρι την ύστατη ώρα πιστοί στο καθήκον προς τον εαυτό τους και την Πατρίδα. Τα νερά του ποταμού Εύδονα βάφονται κόκκινα από το αίμα τους, μα ταυτόχρονα μεταφέρουν το άγγελμα του μαρτυρικού θανάτου τους σε όλη την οικουμένη. Ο Ιδρυτής μας Baden Powell μνημονεύει: «Η θυσία των Ελλήνων Προσκόπων του Αϊδινίου αποτελεί μοναδικό παράδειγμα στον Προσκοπισμό όλου του κόσμου. Οι ηρωικοί Πρόσκοποι επισφράγισαν με το αίμα τους τα ιδανικά της αγάπης των για την πατρίδα και για την ελευθερία».
Σήμερα συμπληρώνονται 100 χρόνια από την υπέρτατη θυσία των Προσκόπων του Αϊδινίου. Ως ελάχιστο φόρο τιμής, οι Έλληνες Πρόσκοποι ας σκύψουμε ευλαβικά το κεφάλι, αναλογιζόμενοι το σθένος και το μεγαλείο της ψυχής των Αδελφών μας από το Αϊδίνι, τα Σώκια και την Κάτω Παναγιά και ας υποσχεθούμε στον εαυτό μας ότι θα φανούμε αντάξιοί τους, προσπαθώντας κάθε ημέρα να κάνουμε τον Κόσμο μας καλύτερο.
Αιωνία Αυτών η μνήμη.
Οι Πρόσκοποι, μέσω των προγραμμάτων, των δράσεων και των διαχρονικών αξιών τους, για περισσότερα από 107 χρόνια εφαρμόζουν έμπρακτα στους 17 στόχους βιώσιμης ανάπτυξης του Ο.Η.Ε., συμβάλλοντας στη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου! 16 ΕΙΡΗΝΗ, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΙΣΧΥΡΟΙ ΘΕΣΜΟΙ