Πολύκαρπος Ζαλώνης: Ο Προσκοπισμός μου έμαθε να είμαι ονειροπόλος αλλά και υπεύθυνος

Πότε ξεκίνησε η σχέση σας με τους Προσκόπους;

Το ότι έγινα Πρόσκοπος, το οφείλω στο θείο μου Πέτρο Γρηγορίου. Αυτός με πήγε για πρώτη φορά σε ηλικία 7 ετών. Ένα βροχερό φθινοπωρινό πρωινό του 1975 σε μια ξύλινη κουκλίστικη λέσχη δίπλα στη θάλασσα. Μύριζε έντονα βρεγμένες πευκοβελόνες και απ’ τα θολωμένα τζάμια της μικρής κατάμεστης λέσχης Λυκοπούλων του 58^ου αντηχούσε το τραγούδι «Ο Άσπρος Ραν»!

Μέχρι και σήμερα, όταν θέλω να ηρεμήσω, μισοκλείνω τα μάτια και προσπαθώ να ξαναφτιάξω με τη δική μου φωνή, τις φωνές εκείνες. Είχα πάντα την εντύπωση, πως αυτή η ξύλινη λέσχη λειτουργούσε σαν ένα μαγικό ηχείο που έσμιγε τις φωνές, τις φιλτράριζε και τις έκανε αγγελικές.

Από εκείνη την πρώτη φορά, πολλά Σαββατιάτικα πρωινά αργούσα επίτηδες, για να ακούσω απ’ έξω τα πρώτα τραγούδια που ξύπναγαν φωνές και καρδιές πριν την έπαρση της σημαίας!

Ένας άλλος λόγος που αργούσα, ήταν το άνοιγμα της πόρτας! Το άνοιγμα της πόρτας στη μικρή λέσχη της 58^ης Αγέλης Λυκοπούλων Βόλου χειμώνα, δεν ήταν τόσο απλή υπόθεση…

Σε φουλ απαρτία, οι κρεμάστρες που βρίσκονταν δεξιά και αριστερά της, ξεχείλιζαν από μπουφάν σαν ορθάνοιχτα πολύχρωμα τριαντάφυλλα λίγο πριν διαλυθούν. Με κάθε άνοιγμα πόρτας πέφτουν 5 με 6 πέταλα!

Έτσι ξεκίνησε μια επαγγελματική καριέρα 20 ετών στον Προσκοπισμό. Λυκόπουλο, Πρόσκοπος, όχι Ανιχνευτής, αλλά Αρχηγός από τα 16 μου χρόνια στις καρδιές δεκάδων Προσκόπων της 58^ης Ομάδας Ναυτοπροσκόπων.

Πόσο σας βοήθησε η προσκοπική σας ζωή στη μετέπειτα πορεία σας;

Ήταν για μένα κάτι πολύ περισσότερο από χρήσιμο από το σχολείο, πήρα περισσότερα ακόμα και από τους ίδιους μου τους γονείς. Εκεί κατάλαβα ποιος είμαι, ανακάλυψα τα ταλέντα μου και γέμισα εμπειρίες που έκαναν την επαγγελματική και προσωπική μου ζωή περισσότερο εύκολη και συναρπαστική.

Πως βλέπετε σήμερα την εξέλιξη της Ελληνικής Προσκοπικής Κίνησης;

Δυστυχώς δεν βλέπω καμιά εξέλιξη και αυτό είναι καλό και κακό μαζί.

Είσαστε ο δημιουργός του σήματος του εορτασμού των 100 χρόνων του Ελληνικού Προσκοπισμού. Είναι η δεύτερη φορά που καταπιάνεστε με τη δημιουργία σήματος εορτασμού για τους Έλληνες Προσκόπους. Δημιουργικά αυτό ήταν η ίδια άσκηση για εσάς; Είχε τις ίδιες δυσκολίες;

Εγώ, η Άννη Ρίτσου και ο Τάκης Τσελούδης. Είναι η δημιουργική ομάδα που εργάστηκε με προσκοπικό πνεύμα γι’αυτό. Πράγματι είναι η δεύτερη φορά που δημιουργώ για το ΣΕΠ. Η πρώτη φορά ήταν στην αρχή της διαφημιστικής μου καριέρας, με το λογότυπο των 75 χρόνων «Το τριφύλλι παλέτα», σε συνεργασία με τον επίσης παλιό Πρόσκοπο και τον άνθρωπο που με βοήθησε να μπω στο χώρο της διαφήμισης, Σταύρο Αργυρόπουλο.

Πως προσεγγίσατε το δημιουργικό του σήματος αυτή τη φορά; Υπήρξε κάποιο ιδιαίτερο concept;

Σε ότι αφορά το γραφιστικό μέρος του, στο σήμα των 100 χρόνων, θέλαμε να κρατήσουμε μια ισορροπία ανάμεσα στην επαγγελματική γραφιστική άποψη και την αλήθεια της ψυχής του ερασιτέχνη Προσκόπου,που δημιουργεί για το πάθος του. Έπρεπε να είναι ένα λογότυπο που να καταλαβαίνει και να ταξιδεύει μαζί του ένα Λυκόπουλο 8 ετών, ενώ παράλληλα να έχει τη γραφιστική αξία να εκπροσωπήσει τα 100 χρόνια του Σώματος Ελλήνων Προσκόπων στην κοινωνία.

Θα σας ζητούσα να μιλήσουμε για εσάς και τη δουλειά σας. Ξέρω ότι έχετε σπουδάσει σκηνοθεσία, γιατί δεν  ασχοληθήκατε με τον κινηματογράφο ή το θέατρο; Είναι η διαφήμιση μορφή τέχνης;

Η δουλειά μου είναι δύσκολη και συναρπαστική! Είναι ένας άμεσος καθημερινός διάλογος με εκατομμύρια Έλληνες, που τον διασκεδάζω. Με τον κινηματογράφο δεν ασχολήθηκα γιατί απλά δεν υπάρχει ως επάγγελμα στην Ελλάδα. Οι οικογενειακές μου υποχρεώσεις ξεκίνησαν απότομα, σε πολλή τρυφερή ηλικία κι έτσι δεν είχα την πολυτέλεια του χρόνου να καλλιτεχνίσω, περιμένοντας στην ουρά του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου. Βλέπετε, ο Προσκοπισμός μου έμαθε να είμαι ονειροπόλος αλλά και υπεύθυνος! Στο ερώτημα αν η διαφήμιση είναι τέχνη… Αυτοί που τη δημιουργούν πρέπει να το λένε και να το πιστεύουν πως δεν είναι τέχνη. Μόνο έτσι θα κάνουν καλά τη δουλειά τους. Διαφορετική άποψη δικαιούνται να έχουν όσοι είναι αποδέκτες της διαφήμισης. Κι αν έτσι αισθάνονται μερικές φορές, έτσι θα είναι!

Ποιους δημιουργούς θαυμάζετε για τη δουλειά τους;

Τους πραγματικούς. Αυτούς που δημιουργούν κόσμους που μπορούμε μέσα τους να αποδράσουμε, να ζήσουμε καλύτερα και εντονότερα συναισθήματα.

Ποια άλλη μορφή τέχνης σας αρέσει;

Η μουσική. Είναι η τέχνη των τεχνών!

Εσείς και η εταιρεία σας η Pollen, είσαστε ο δημιουργός των επιτυχημένων διαφημίσεων των καταστημάτων JUMBO και φυσικά του περίφημου πλέον 11880. Θα ήθελα να σας ρωτήσω πόσο απέχει η σύλληψη μιας ιδέας από την υλοποίηση; Σας έχει τύχει να σκεφτείτε κάτι καλό και να μην πετύχει στην υλοποίηση ή το αντίθετο, να σκεφτείτε κάτι μέτριο και τελικά να λειτουργήσει στην υλοποίηση;

Παλιά πολύ πιο συχνά. Όσο μεγαλώσεις, η γνώση και η εμπειρία σε προστατεύουν από τέτοιου είδους ατυχήματα. Και ατύχημα θεωρώ και το μεν και το δε. Το πρώτο γιατί είναι… και το δεύτερο γιατί αφού δεν μπορείς να το επαναλάβεις, δεν είναι δική σου επιτυχία…Κι αυτό είναι αποτυχία!

Τι θα συμβουλεύατε κάποιο νέο που τον ενδιαφέρει ο χώρος της διαφήμισης και θα ήθελε να ασχοληθεί; Ποια ταλέντα και ποιες γνώσεις πρέπει να έχει;

Θα τον συμβούλευα να συμβουλευτεί κάποιον που ξέρει καλά αυτό το επάγγελμα. Κατ’ ιδίαν.

Σας λείπει ο Προσκοπισμός;

Τα καλοκαιρινά βράδια, όπου κι αν βρίσκομαι για διακοπές, κοιτάζω τη Μεγάλη Άρκτο και σιγοτραγουδάω όσο πιο γεμάτα μπορώ, για να κάνω τις φωνές και των άλλων… «Η μέρα πάει.. ο ήλιος πάει…» Όχι! Δεν νομίζω ότι μου λείπει.

Αναδημοσίευση από τη συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στην Μαριάνθη Σφλώμου 

για το περιοδικό "Ο Κρίκος και ο Πρόσκοπος" τ.26 4-6/2009