«Ένα τελευταίο γράμμα προς…» - Μήνυμα του Γενικού Εφόρου για την ολοκλήρωση της θητείας του

Η τελευταία Ανακοίνωση… και κοιτάζω επί ώρα σκεπτικός την οθόνη, πριν αρχίσω να πληκτρολογώ… Πώς να χωρέσεις σε μερικές γραμμές τις σκέψεις και τα συναισθήματα της στιγμής αυτής…;

Παρασύρομαι και γράφω σε πρώτο ενικό πρόσωπο, παρόλο που συνειδητά επέλεξα όλα τα προηγούμενα χρόνια το πρώτο πληθυντικού για να συνομιλούμε, ως συνεργάτες, ως μία ομάδα με έναν κοινό σκοπό και ένα ευγενές όραμα. Ας μου το επιτρέψετε όμως, για πρώτη και τελευταία φορά…

Πέρασαν πια σχεδόν τέσσερα χρόνια από τότε που ανέλαβα τα καθήκοντα του Γενικού Εφόρου και τώρα, φτάνοντας στο τέλος της διαδρομής, ο νους μου στριφογυρνάει αδιάκοπα σε εμπειρίες, βιώματα, αναμνήσεις, παλιούς και νέους φίλους, χαρές, λύπες, δυσκολίες, λόγια που ειπώθηκαν και λόγια που δεν ειπώθηκαν, λάθη, ερωτήματα που δεν απαντώνται εύκολα, πράγματα που θα έκανα διαφορετικά, όνειρα και σχέδια που δεν πραγματοποιήθηκαν, μικρές και μεγάλες στιγμές, στιγμές μοναχικές, στιγμές που δεν θα άλλαζα με τίποτε…

Αναλογίζομαι τους τριγμούς που βίωσε η Κίνηση στα πρώτα χρόνια της θητείας που τελειώνει, τις διεργασίες που μας εμπόδισαν να ανοίξουμε το βήμα, τις στιγμές που δεν σταθήκαμε στο ύψος των περιστάσεων και στενοχωριέμαι… για όσα πέρασαν σε δεύτερη μοίρα, για όσες και όσους απογοητεύσαμε, για τον χαμένο χρόνο και το χαμένο έδαφος… Το τέλος πάλι αυτής της θητείας συνέπεσε με την πανδημία… Πρωτόγνωρες συνθήκες, άγνωστα μονοπάτια, άλλοι καιροί, αλλαγή πλεύσης, νέες ανάγκες, νέες προτεραιότητες, ένας διαφορετικός και δύσκολος Προσκοπισμός… Αλλά κι ένα μέλλον που ανοίγεται μπροστά μας και πρέπει να ατενίζουμε με αισιοδοξία κι ελπίδα, ότι θα ανακάμψουμε και ότι θα ζήσουμε την κάθε δράση που χάσαμε, την κατασκήνωση που δεν πήγαμε, το Τζάμπορη που δεν γιορτάσαμε!

Τα τελευταία λόγια δεν μπορούν παρά να έχουν αρχικά ένα συγγνώμη… Για τα λάθη και τις παραλείψεις, τις κακές στιγμές, τις αστοχίες, όσες και όσους στενοχώρησα. Η προσπάθειά μου ήταν πάντοτε να υπηρετώ την Κίνηση με αίσθημα ευθύνης, να είμαι δίκαιος, προσιτός, υποστηρικτικός, εργατικός, κοντά σε όλες και όλους, Προσωπικό Παράδειγμα όπως πρέπει στον Αρχηγό, και μόνο να ελπίζω μπορώ ότι ανταποκρίθηκα στις προσδοκίες σας…

Τα τελευταία λόγια όμως, δεν μπορούν παρά να έχουν κι ένα μεγάλο ευχαριστώ!

Στα Μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου που στάθηκαν πλάι, αρωγοί και συμπαραστάτες, που ήταν εκεί, παρόντες σε δύσκολες στιγμές, να προσφέρουν βοήθεια και υποστήριξη.

Στους συνεργάτες Εφόρους της Γενικής Εφορείας, παλιούς και νέους φίλους, για την προσπάθεια που έκαναν, τον χρόνο που αφιέρωσαν και τα πολλά που κατάφεραν ώστε το έργο των Ενηλίκων Στελεχών μας να γίνει λίγο πιο εύκολο, χωρίς να τους καταβάλουν αναποδιές που συνάντησαν ούτε η συγκυρία της πανδημίας, αλλά συνέχισαν να εργάζονται μέχρι σήμερα και προσέθεσαν το λιθαράκι τους για το μεγάλωμα της Κίνησης.

Στο Προσωπικό της Κεντρικής Διοίκησης, που πάντοτε με χαμόγελο και προθυμία στηρίζει έμπρακτα και με πάθος το προσκοπικό έργο, υπομένοντας όλα τα «θέλω» και «πρέπει» των εθελοντών.

Σε όλα τα Ενήλικα Μέλη, και ιδιαίτερα σε όλες και όλους τους Βαθμοφόρους, στην καθεμία και στον καθένα ξεχωριστά, επειδή είναι εκεί κάθε σαββατοκύριακο, μαζί με τα παιδιά, δημιουργώντας έναν καλύτερο κόσμο. 

Και κάπου εδώ, το ανιχνευτικό σημαίνει το τέλος του παιχνιδιού…

Τελειώνει όμως όντως το παιχνίδι…;

Όχι, το παιχνίδι δεν θα τελειώσει ποτέ, όσο υπάρχουν τα παιδιά! Τα παιδιά που φορώντας το προσκοπικό μαντήλι θα μας δείχνουν τον δρόμο για ένα καλύτερο αύριο και θα μας καλούν να τα βοηθήσουμε να κάνουν πραγματικότητα τα όνειρά τους!

Δεν είναι λοιπόν αυτή η γραμμή του τερματισμού, είναι μόνο το σημείο που αλλάζει χέρια η σκυτάλη, σε μία μακρά και αδιάκοπη σκυταλοδρομία που ήδη διανύει τη δεύτερη εκατονταετία της! Κι όπως σε κάθε σκυταλοδρομία, έτσι και σε αυτή, ελπίζουμε και θέλουμε οι επόμενοι στη σειρά να πιάσουν γερά τη σκυτάλη και να τρέξουν γρηγορότερα και μακρύτερα. Εμείς που κάναμε τη διαδρομή μας συνεχίζουμε πια τον αγώνα πλάι τους, για να τους εμψυχώνουμε και να τους ενθαρρύνουμε στην προσπάθειά τους.

Αλλαγή σκυτάλης λοιπόν. Κι απ’ τη διαδρομή αυτή κρατάω την κάθε στιγμή, τις δύσκολες γιατί μου έμαθαν καλύτερα τον Προσκοπισμό, τις στιγμές χαράς για το αίσθημα της προσφοράς και γιατί όλες μας κάνουν να μαθαίνουμε συνεχώς, για να γινόμαστε καλύτεροι.

Από έναν φίλο έμαθα ότι «η καρδιά σμίγει όσα ο νους χωρίζει».

Ας έχουμε όλοι μας μια μεγάλη καρδιά που να χτυπάει δυνατά και μέσα της να χωράει αυτό που αγαπάμε…

Γεια χαρά!

Οι Πρόσκοποι, μέσω των προγραμμάτων, των δράσεων και των διαχρονικών αξιών τους, για περισσότερα από 111 χρόνια εφαρμόζουν έμπρακτα τους 17 στόχους βιώσιμης ανάπτυξης του Ο.Η.Ε., συμβάλλοντας στη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου!