Μάνος Χατζιδάκις: Το άγνωστο προσκοπικό του τραγούδι και μια αναπάντεχη ιστορία

«Από την άκρη της γης ξεκινήσαμε σαν μαγεμένα της άνοιξης πουλιά»

Τον Αύγουστο του 1963 σχεδόν 14.000 Πρόσκοποι από 89 χώρες και 300 Δημοσιογράφοι και ανταποκριτές ξένων ειδησεογραφικών πρακτορείων επισκέφτηκαν τον Μαραθώνα από την πρώτη έως τις 11 του μηνός στα πλαίσια του 11ου Παγκόσμιου Προσκοπικού Τζάμπορι που έγινε στην Ελλάδα.

Τζάμπορι (Jamboree) ονομάζεται η μεγάλης κλίμακας προσκοπική και οδηγική συγκέντρωση.

Ο Μάνος Χατζιδάκις που έτρεφε συμπάθεια για τον προσκοπισμό (κατά σύμπτωση σύχναζε στον «Μαγεμένο Αυλό» της Πλατείας Προσκόπων) έγραψε σε στίχους του επιστήθιου φίλου του Νίκου Γκάτσου το τραγούδι του 11ου παγκόσμιου Τζάμπορι το οποίο έγινε το πιο επιτυχημένο τραγούδι των τζάμπορι όλων των εποχών και μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες.

Ένα τυχαίο και χαριτωμένο περιστατικό που συνέβη εκείνη την εποχή και έχει πρωταγωνιστή τον Μάνο Χατζιδάκι και κάποια παιδιά, προσκόπους από την Μαγαδασκάρη(!) το αποτυπώνει η εξαιρετική δημοσιογράφος Μαρία Ρεζάν, με άρθρο της στην εφημερίδα Ελευθερία.

Το παραθέτουμε όπως το διαβάσαμε στο αξιόλογο blog logomnimon.wordpress.com

Μιλώντας πάντα για το Τζάμπορι και την πλημμυρισμένη από προσκοπικές στολές Αθήνα αυτών των ημερών. Σε κατάστημα πωλήσεων δίσκων της οδού Καραγεώργη της Σερβίας(σ.σ στην Καραγεώργη Σερβίας ήταν το ιστορικό δισκοπωλείο «Κύκλος») οι πελάτες ήταν προχθές σε μια στιγμή – τι άλλο – πρόσκοποι.

Και ερχόντουσαν από πολύ μακριά. Από τη Μαγαδασκάρη. Δύο χαριτωμένα παιδιά που με πολλή συστολή ζήτησαν να αγοράσουν δίσκους ελληνικής μουσικής.

Η πωλήτρια τους υπέδειξε, μεταξύ άλλων, τα “Παιδιά του Πειραιά” αλλά οι μικροί δεν δέχθηκαν. “Αυτόν τον ξέρουμε καλά. Τον έχουμε και στην πατρίδα μας”, είπαν. Υπερηφάνεια η Ελληνίδα πωλήτρια για λογαριασμό της ελληνικής μουσικής.

Έκδηλη υπερηφάνεια και σε έναν κύριο, που καθότανε στο βάθος του μαγαζιού αμίλητος παρακολουθώντας ασκαρδαμυκτί όσα λεγόντουσαν. Η συζήτηση συνεχίζεται. Και η διαλογή των δίσκων. Τέλος οι μικροί από τη Μαγαδασκάρη βρήκαν αυτό που ήθελαν. Ένα μεγάλο δίσκο με πολλά τραγούδια του Χατζιδάκι.

-Πόσο κάνει;

-200 δραχμές.

-Δεν έχουμε τόσα λεπτά – 200 δραχμές. Είναι βλέπετε πολλά λεφτά για ένα προσκοπάκι, είπαν. Μας κάνετε τη χάρη να τον ακούσουμε λίγο τουλάχιστον, προσέθεσαν, ντροπαλά.

Πριν η πωλήτρια απαντήσει, βεβαίως καταφατικά, μια φωνή ακούστηκε από το βάθος του μαγαζιού.

-Δώσε το δίσκο στα παιδιά, Καίτη. Θα τον πληρώσω εγώ. (Είπε μάλιστα θα τον «πληγώσω» εγώ. Γιατί ξέχασα να πω πως ο κύριος δεν έλεγε το ρο και -αν ενδιαφέρει κανέναν- ήταν αρκετά ευτραφής και φορούσε ένα ριχτό πουκάμισο.

Η προσφορά μεταφράστηκε στους δύο νέους.

-Γιατί να μας τον χαρίσει ο κύριος; Όχι δεν θέλουμε. Είναι τόσο πλούσιος; Μήπως είναι ο Ωνάσης ρώτησαν με παιδική αφέλεια.

-Ο Ωνάσης όχι. Αλλά ο Μάνος Χατζιδάκις. Που αναγκάσθηκε ο δυστυχής, αφού έγινε η γνωριμία, να κάτσει δυο ολόκληρες ώρες μέσα στο μαγαζί, υπογράφοντας αυτόγραφα για τους δύο προσκόπους της Μαγαδασκάρης, τους συγγενείς τους, τους φίλους τους… και τα 25.000 μέλη της προσκοπικής αδελφότητος της μακρινής νήσου.

«Αυτό το αυτόγραφο, είπαν τα παιδιά, είναι το ωραιότερο δώρο που μπορούμε να φέρουμε στους δικούς μας επιστρέφοντας στη Μαγαδασκάρη».

 

 Μπράβο Μάνο!…

ΜΑΡΙΑ ΡΕΖΑΝ

από άρθρο της στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

4/8/1963